Psikiyatrist Anı Defterimden

Soğuğun kendini hissettirmeye başladığı, çok sevdiğim, bulutlu, yağmurlu günlerden merhaba… Sizin oralarda hava ne zaman soğumaya başladı bilemem ama yaşadığım şehirde ben bugün soğuğu hissettim… Kimse sevmez ama ben çok seviyorum böyle havaları, evde vakit geçirmek istediğini söylemek için bahaneler uydurmaya gerek yok, ‘hava soğuk en iyisi evde oturalım’ı rahatlıkla söyleyebileceğim günler… Kendimi kitaplarımın arasına gömüp, sayfalar arasında nerede olduğumu unuttuğum günler..

Çalıştığınız işyerinde artık yapacak pek fazla işiniz yoksa işyerinde 8 saat durmak bir zaman sonra dayanılmaz hale gelebiliyor. Heleki odanızda boş konuşan insanlar çoğunluktaysa. Evet itiraf ediyorum insanları MAALESEF bazen düşüncelerinden ötürü, bazen bencilliklerinden ötürü, bazen ikiyüzlü oluşlarından dolayı, bazen sürekli kendilerinden bahsedip durmalarından ötürü, bazen sadece kendilerinin derdi varmış gibi davranmalarından ötürü (fonda wind of change çalıyor buarada ve ben bu şarkıyı ortaokulda dinlerdim, ne çok özlemişim hiçbir şeyden anlamayıp saf saf ortalıkta bu yabancı şarkıları dinleyerek dolaştığım günleri ) bazen yaptıkları iyilikleri anlatıp durmalarından ötürü sevemiyorum işte. Lise bittikten sonra ilk ağır depresyonumu yaşadım ve birkaç ay psikiyatriste gitmek zorunda kalmıştım, kadın işinde baya iyiydi ancak benim o güne kadar farkında olmadığım bir şeyi farketmemi sağlamış ve tüm dengemi altüst etmişti, çünkü farkında olmadığınız bir şeyle savaşmak zorunda kalmazsınız ancak artık bildiğiniz bir durum, bildiğiniz bir düşman varsa bu o duyguyla/kişiyle sürekli bir savaş halinde olmayı gerektirir. O duygu, o gerçek, o psikiyatristin bana söylediği ve benim hiçbir zaman aklımdan çıkmayan şu cümlelerdi: ‘Sen insanları sevmiyorsun, sorun bu, iyileşmen için insanları sevmen gerek.’ NE GERÇEK AMA! Bir hayvan besleyip beslemediğimi sormuştu, o güne kadar bir kurt köpeğim, onlarca tavşanım, hemstırım, kuşum, kaplumbağam olmuştu ama o dönemde çok da hayvanları sevip bakmak isteyebileceğim bir dönemde olmadığımdan yoktu tabi SEVGİMİ verebileceğim bir küçük can dostu. Kedileri sever misin? diye sormuştu, doğrusu o güne kadar kedilere karşı özel bir ilgim olmamıştı, bir tane kedi bul, onu büyüt, ona bak o sana SEVMEYİ öğretecek dedi. Bir kedi bana sevmeyi nasıl öğretebilirdiki.. Velhasıl bulduk biryerlerden yavru bir kedicik, onu sevmeye çalıştım, gerçekten denedim. 1-2 hafta sonraki seansta doktorum sordu,

kedi buldun mu? Besliyor musun? Bu hafta hangi rüyaları gördün?

Kediyi beslemeye başladıktan sonra hiç unutmuyorum rüyamda bir fareyi yakalayıp öldürüyordum ve kediye yemek olarak veriyordum, Allahım nasıl bir psikopat bilinçaltım varmış ozamanlar! =) Doktor durgun bir ifadeyle:

-‘hmmm bu senin için bir gelişme, evet başka bir canlıyı öldürmüşsün ama sonuçta bunu kedini beslemek için yapmışssın.’ demişti.

Böyle böyle birkaç ay o kediyi sinirlendiğim zamanlarda dışarı atmakla ve sonra eve dönüşünü izlemekle geçip gitmiş, sonra da yaz gelmiş ve ilk iş hayatıma başladığım ve çalışmaktan bozuk olan psikolojimi düşünmeye vakit bulamadığım zamanlar geldiğinden kendi kendime iyileşmiştim işte.

Bunları niye anlattım, anlattım işte, blog benim değil mi, yazasım geldi yazdım! =) Bu yüzden bu bloğu kimse bilmiyor, ben kendini anlatmayı seven biri olmadım hiç, psikolojimi bozacak kadar beni yıkan derdimi bile çok sık konuştuğum bir arkadaşıma anlatıp paylaşamam, sebebini bilmiyorum, bende böyleyim işte, ama iyi bi dinleyiciyimdir, çok kişinin derdiyle kendimden çok dertlenmişliğim vardır. Anlatmak isteyen olursa ben dinlerim okurum siz yazın =)